Ο κόσμος των θεών της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας

Απ' τις Μούσες ν' αρχίσουμε τραγούδι, τις Ελικωνιάδες,
που έχουν τον Ελικώνα, βουνό μεγάλο και ιερό,
και γύρω απ' τη μαυρογάλαζη πηγή με πόδια απαλά
χορεύουν κι απ' το βωμό του δυνατού γιου του Κρόνου.
Κι αφού το τρυφερό σώμα λουστούν στου Περμησού ή στου Αλόγου
την πηγή ή στου Ολμειού, στην κορφή του Ελικώνα πλέκουν χορούς ωραίους λαχταριστούς
- και δυναμώνουν με τα πόδια τους.
Κι από κει τινάζονται, τυλιγμένες με ομίχλη πολλή, και πάνε στη νύχτα αφήνοντας πανέμορφη φωνή,
υμνώντας τον αιγιδοκράτη Δία και τη Δέσποινα Ήρα την Αργεία, που περπατάει σε χρυσά σανδάλια,
και την κόρη του αιγιδοκράτη γλαυκομάτα Αθηνά και το Φοίβο Απόλλωνα και τη βελόχαρη Άρτεμη
και τον Ποσειδώνα το γαιοκράτη, το γεοσείστη και τη σεβαστή Θέμη
και την παιγνιδοβλέφαρη Αφροδίτη και τη χρυσοστέφανη Ήβη και την όμορφη Διώνη
και την Ηώ και το μεγάλο Ήλιο και τη λαμπρή Σελήνη και τη Λητώ και τον Ιαπετό
και τον στρεψόνοο Κρόνο και τη Γαία και το μεγάλο Ωκεανό και τη μαύρη Νύχτα
και το ιερό γένος των άλλων αθάνατων των αιώνιων.
Αυτές κάποτε στον Ησίοδο έμαθαν τ' ωραίο τραγούδι, που έβοσκε τ' αρνιά του κάτω απ' τον ιερό Ελικώνα.
Αυτόν σε μένα πρώτα οι θεές είπαν το λόγο, οι Ολυμπιάδες Μούσες, oι κόρες του αιγιδοκράτη Δία.